şüphesiz bir intihar hikayesi (kırmızı’nın nevrozu)

tüm intiharlar başlamıştı.

kesik kesik kan çığlıkları atılıyor,

insan boğazının en kıvrak yerinden fışkıran

iricene kanlar durmaksızın akıyordu.

bayram sabahında olduğu  gibi en alımlı elbiseler giyilmiş,

içgüdüden olsa gerek bütün başlar
ve

avuçlar göğe doğru çevrilmişti.

gözlerde müthiş bir korku

ve

korkuyu şiddetle dışarıya vuran emareler mevcuttu. 

Kırmızı,

bu hengamenin içinde

ağaçların, kuşların

ve

karıncaların tanrısına beddua ediyordu.

üzerinde kestane rengi bir çaput,

boynunda astım krizi geçiren birinin kızarıklığı vardı.

bağırdı:

“ bekleyin.bekleyin. durun.”

durmadılar.

ezbere intiharlar devam ediyordu.

bağırdı:

“ bekleyin.durun.”

durmadılar.

sebep neydi.

neyin belasıydı.

bu varoluş  sorularına verilen bir cevap

yoktu. 

sesli düşündü.

sesli düşündüğü her şey başkalarının duymasını istedikleriydi.

“ ölüme an var.

  ansızın ölüm var.

  ölüm var . ölüm var. ölüm var.

  musalla taşsız bir ölüm var.

  teneşirsiz ölüm var.

  vakit yok.

  hiçbir ölü musallaya uzanamayacak.

  ben bir ismi tersten

  yazdığımız vakit

  kibirden ve ahkam kesmekten

  boyunlar inceldikleri yerden bir bir kopar.

  şaşkınlığım gözlerimde kaldı.

  bu kadar şaşırmamıştım.

  son birkaç gündür

  -öldüğümden olsa gerek-

  sizi hiç aramamıştım.”

egoo